Przeczytałem dzisiaj krótki felieton na blogu jednej z pań, u których cieszę się banem z powodu zwyczaju dyskutowania nie w porę. Notka poświęcona jest rocznicy 4 czerwca 1989 roku. Pamiętam ten dzień jako szczęśliwy i nie sądzę, abym komuś pozwolił na tyle namieszać sobie w głowie, żebym po latach nagle zmienił zdanie. Pamięć uczuć, których doznawaliśmy, mówi nam prawdę, cała reszta to tylko późna interpretacja.
Autorka, osoba jak sądzę życzliwa światu, wypowiada się również mniej więcej w tym duchu, z czym polemizują liczne osoby twierdząc, że są w Polsce zniewolone. Cóż można odpowiedzieć na taką polemikę? Po pierwsze, każdy ma tak, jak sie czuje. Przekonywanie niewolnego, że jest wolny może skończyć się tak, jak kończyli niektórzy abolicjoniści: zjedzeniem albo czymś w tym rodzaju. Można od czasu do czasu podrzucić jakąś myśl, ale nie warto się narażać. A po drugie... W pewnym mało popularnym polskim filmie ktoś pyta główną bohaterkę, czy będzie wolność? Bohaterka w wyniku zbiegu okoliczności cofnęła się w czasy średniego Jaruzela, zachowała jednak pamięć lat późniejszych. I zapytana odpowiada: Tak, wolność będzie, ale nikt nie będzie jej zauważać. Film sprzed 10 czy wiecej lat, ale nikt dotąd nie wymyślił mądrzejszego zdania na temat dzisiejszej rocznicy.
